In gesprek met jongerenpredikant Eva
Ze wordt blij van mensen, houdt van bakken en is een denker. Alhoewel ze zichzelf meer een doener vindt. Ze gaat een serieus gesprek dan ook zeker niet uit de weg. Eva Bruggeman gaat vanaf 5 september aan de slag als onze nieuwe jongerenpredikant en daar heeft ze enorm veel zin in.
Een stralende persoonlijkheid. Dat is de indruk die blijft hangen na een gesprek van anderhalf uur. De lach is altijd dichtbij. Ook wanneer het gesprek over de tegenslagen in haar leven gaat, heeft ze iets lichts over zich.
Ik heb er vooral heel veel zin in
Eva is 26 jaar en opgegroeid in Woerden. Inmiddels woont ze met drie meiden in een appartementencomplex in Amsterdam. Eva: “Ik word blij van mensen en daarom vind ik het ook heel leuk om met drie huisgenoten samen te wonen. Ik hou van gezelligheid en volgens mij ben ik zelf ook wel gezellig.” Er volgt een aanstekelijke lach. “Als jongerenpredikant werk je ook veel met mensen. Een nieuwe baan is natuurlijk altijd spannend, maar ik heb er vooral erg veel zin in. Zelf heb ik heel veel aan mijn geloof gehad en dat gun ik iedereen.“
Polonaise na de kerkdienst
Het geloof heeft Eva van huis uit meegekregen. “We gingen iedere zondag naar de kerk. Mijn vader speelt orgel en mijn moeder zit nu in de kerkenraad. Dat geeft wel aan hoe betrokken ze zijn. Als kind ervaarde ik al: God is bij mij, Hij houdt van mij. Ook als tiener was ik wel met het geloof bezig. We kregen met catechisatie een keer de opdracht om het hele nieuwe testament te lezen. De meeste jongeren stopten na een paar hoofdstukken, maar ik heb het helemaal vol gehouden tot het eind.” Op het gezicht van Eva verschijnt een kleine bescheiden glimlach. Ze lijkt er zelf ook nog steeds wat verbaasd over. “We spraken thuis ook veel over het geloof, maar het was niet zwaar ofzo. Toen we klein waren, moesten we na de kerkdienst altijd even bewegen. Dan zette mijn vader een cd op en deden we een soort polonaise door de kamer, even gek doen.“
Ja, preken is leuk!
“Een tijdje terug heb ik mijn oude kamer bij mijn ouders opgeruimd. Toen kwam ik een briefje van onze dominee tegen. Blijkbaar had ik als kind de dominee geschreven. In zijn antwoordbrief stond: dank je wel voor je vragen. Ze zijn wel heel ingewikkeld.” Eva schiet er weer van in de lach. “De dominee schrijft verder: Op één vraag kan ik wel gelijk antwoord geven: Ja, ik vind het heel leuk om te preken.”
God en mensen, het belangrijkste in mijn leven
Dat Eva predikant zou worden was geen uitgemaakte zaak. “Op de middelbare school deed ik de richting natuur/techniek. Het meeste plezier had ik in het vak beeldende vorming en daarom vond ik kunstgeschiedenis heel interessant. Uiteindelijk twijfelde ik tussen theologie en kunstgeschiedenis. Om tot een goede keuze te komen, besloot Eva bij beide studies een dagje mee te lopen. “Theologie gaat over de dingen die er toe doen. Het gaat over God en mensen en dat is allebei het belangrijkste in mijn leven. God is voor mijn houvast, de basis in mijn leven. In die zin raakte die studie met hoe ik tegen het leven aankijk. Daarom ben ik theologie gaan studeren.”
Geen concreet antwoord
De studie gaf een boost aan haar geloofsbeleving. “Door de studie kom je in aanraking met andere geloofsovertuigingen. Daardoor word je heel erg tot nadenken aangezet. De studie was interessant, maar ook lastig. Bij theologie kan je blijven praten. Er komt nooit een concreet antwoord. Dat is bij een vak als wiskunde wel het geval.”
God geeft rust en houvast
Eva vertelt: “God is als een kader om mij heen, een kader om het leven heen. Ik kan er niet buiten. Soms heb ik het gevoel: doe ik het goed in het leven? Doe ik het goed genoeg? Dan helpt het als je beseft dat je door God geaccepteerd wordt zoals je bent. Mijn geloof in God geeft me rust en houvast.”
Eenzaam en verdriet
Ook Eva kreeg in haar leven te maken met tegenslag. Daar vertelt ze heel open over. Het leven gaat soms anders dan je verwacht en dat is niet altijd even makkelijk. “Ik was teleurgesteld en verdrietig. Het is lastig als het niet goed met je gaat, maar het is ook de realiteit van deze wereld. Dat maakt je boos en verdrietig en ik voelde me in die tijd ook best heel eenzaam. Op zulke moeilijke momenten ervaar je God niet altijd, maar als ik op die periode terugkijk, zie ik toch dat God voor mij gezorgd heeft. Dat is wel mooi.”
Van traan tot lach
Met Eva kun je een goed, inhoudelijk gesprek voeren. Toch is de lach nooit ver weg. “Ik hou van zingen en van bakken. Laatst heb ik nog een cheesecake gemaakt. Die hebben we daarna direct met mijn huisgenoten helemaal opgegeten.” Lachend vervolgt ze: “Het was wel een kleintje hoor.” Wat serieuzer vervolgt ze: “Ik hoop dat de kerk een plek is waar jongeren zich thuis kunnen voelen. Dat is ook iets waar ik voor wil zorgen. Ik hou van het contact met mensen en ik hou van God. Als jongerenpredikant komt dat heel mooi samen.”